Elit ragbi oyuncularının spor yaralanma öyküleri ve spor kaygı düzeylerinin incelenmesi

Abstract

Yapılan bu çalışmada, elit ragbi sporcularının spor yaralanma öyküleri ile spor yaralanma kaygı düzeylerinin seçilen bazı değişkenlere göre incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmanın evrenini Türkiye Ragbi Federasyonu'na kayıtlı ve faal spor yapan 16 ragbi kulübündeki 400 oyuncu oluşturmaktadır. Örneklem; A milli takım sporcusu olan 39 erkek 36 kadın, U 18 milli takım sporcusu olan 20 erkek 20 kadın, kulüplerde faal olarak ragbi sporu ile ilgilen, maçlara aktif katılım gösteren, U18 kategorisinde yarışan, 40 erkek 25 kadın ve büyükler kategorisinde yarışan, 26 erkek 24 kadın olmak üzere toplamda 230 gönüllü elit ragbi sporcusundan oluşmaktadır. Çalışmada veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından hazırlanan kişisel bilgi formu ve Rex ve Metzler (2016)'in geliştirdiği ve Caz, Kayhan ve Bardakçı (2019) tarafından Türkçe'ye uyarlanan Spor Yaralanması Kaygı Ölçeği kullanılmıştır. Veriler anket uygulama yolu ile toplanmıştır. Araştırmanın analizinde tanımlayıcı istatistikler, parametrik testlerden bağımsız örneklem t-testi ve tek yönlü Anova testi kullanılmıştır. Yapılan bu çalışma sonucunda elit ragbi oyuncularının ağırlıklı olarak omuz (%16,45), diz (%14,75), ayak bileği (%12,79) yaralanmaları yaşadıkları tespit edilmiştir. Yaralanmalarda doktor tarafından en fazla koyulan teşhislerin burkulma (%19,37), gerilme zorlanma (%17,49), ezilme (%12,57), cilt sıyrık yırtık (%11,69) olduğu görülmektedir. Ragbi oyuncularının en çok tackle pozisyonunda (%44,4), birinci devre sırasında (%52,6), savunma pozisyonunda (%56,5) ve ayaktayken (%64,3) yaralandığı tespit edilmiştir. Yaş, cinsiyet, meslek, eğitim durumu, oyuncuların sakatlık durumu ve gelir düzeyi değişkenleri ile yaralanma kaygı düzeyi arasındaki istatistiksel anlamlılık düzeyleri değerlendirilmiştir. 18 yaş altı ve 18 yaş grubundaki hem kadın hem erkek sporcuların hayal kırıklığına uğratma ve sosyal desteği kaybetme alt boyutlarında anlamlı farklılık tespit edilmiştir (p<0.05). Cinsiyet ve gelir durumu anlamlı farklılık oluşturmazken (p>0.05) öğrenci ve sporcu olan katılımcıların sosyal desteği kaybetme alt boyutunda anlamlı farklılık oluştuğu belirlenmiştir (p<0.05). Sporcuların antrenmandan uzak kalma süreleri dikkate alındığında bu süreler ve yaralanma kaygı düzeyleri arasında anlamlı derecede farklılık tespit edilmiştir (p<0.05). Bununla birlikte elit ragbi oyuncularının yaralanma kaygı düzeylerinin yüksek seviyede yer aldığı görülmektedir.

In this study, it was aimed to examine the sports injury stories and sports injury anxiety levels of elite rugby athletes according to some selected variables. The universe of the study consists of 400 players in 16 rugby clubs registered with the Turkish Rugby Federation and actively playing sports. Sample; 39 men 36 women who are A national team athletes, 20 men 20 women who are U 18 national team athletes, are actively involved in rugby sports in clubs, actively participate in the matches, compete in the U18 category, 40 men 25 women and 26 men 24 who compete in the adults category. It consists of a total of 230 volunteer elite rugby players, including women. In the study, a personal information form prepared by the researchers and the Sports Injury Anxiety Scale developed by Rex and Metzler (2016) and adapted into Turkish by Caz, Kayhan and Bardakçı (2019) were used as data collection tools. Data was collected through survey application. Descriptive statistics, independent sample t-test and one-way ANOVA test, which are parametric tests, were used in the analysis of the research. As a result of this study, it was determined that elite rugby players mainly suffered shoulder (%16.45), knee (%14.75) and ankle (%12.79) injuries. has been made. The most common injuries diagnosed by the doctor are sprain (%19.37), strain (%17.49), crush (%12.57), skin abrasion and tear. It is seen that (%11.69). It was determined that rugby players were most often injured in the tackle vii position (%44.4), during the first half (%52.6), in the defensive position (%56.5) and while standing (%64.3). The statistical significance levels between the variables of age, gender, occupation, education level, injury status and income level of the players and the level of injury anxiety were evaluated. A significant difference was found in the sub-dimensions of disappointing and losing social support for both male and female athletes under the age of 18 and in the 18 age group (p<0.05). While gender and income status did not create a significant difference (p>0.05), it was determined that there was a significant difference in the sub-dimension of losing social support of students and athletes (p<0.05). Considering the duration of the athletes being away from training, a significant difference was found between these periods and their injury anxiety levels (p<0.05). However, it is seen that the injury anxiety levels of elite rugby players are at a high level.