Demokratik Yönetimlerde Profan Meşruluğun Olabilirliği

Abstract

Bu çalışma teoloji ile ilgili değildir. Siyaset biliminin en önemli konularından biri olan meşruluğa odaklanmakta ve profan bir meşruluğun olabilirliğini tartışmaktadır. Çalışmanın temel tezi, profan bir meşruluğun tam olarak mümkün olmadığı ve her halükarda profanın kutsala başvurmak zorunda kaldığıdır. Bu kutsallık dinsel olanın özcü tanımındaki bir kutsallık değildir. İlahi olabileceği gibi dünyevi yüceltmeleri kapsayan, insan aklının ötesine geçmeyi hedefleyen, hümanist olmayan ve bu bağlamda insanı aşan her şeyi kapsamaktadır. En seküler ideolojilerin uğrunda ölmeyi hedefledikleri ilkeler, bu kutsala verilebilecek en iyi örneklerdir. Özellikle ulusların efsanelerden türettikleri inançları ve bu inançları dönüştürdükleri ritüelleri gibi her bir kimliğin yücelttiği dışavurumları bu tarz bir kutsalı anlatır. Bu çalışma tam da buradan hareketle profanlık iddiaları olan ama kutsalın dışına çıkamayan laik/seküler meşruluk anlayışını ortaya koymayı hedeflemektedir.

This paper does not concern theology. Rather it focuses on legitimacy, one of the most important subjects of political science. The possibility of a profane legitimacy is primarily discussed; the thesis is that a complete profane legitimacy is not possible and that profanity must always refer to sanctification. This sanctification does not follow the traditional religious definition. It covers everything in the context of divine or secular glorification. The principles that most secular ideologists aim to die for are the best examples of these sanctifications. In particular, aggrandization of each identity such as the beliefs that the nations derive from legend and the rituals that transform these beliefs explain this kind of sanctities. This work is aimed at revealing secular legitimacy which is a claim to profanity but can not be exclusive of the sanctuary.