Endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS) ve miyeloperoksidaz (MPO) genlerin mikrotiyadaki rolü

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS) polimorfizmleriyle miyeloperoksidaz (MPO) genleri ve mikrotiya gelişimi arasındaki ilişkiyi belirlemekti. Yöntem:Çalışmaya akraba olmayan 19 (11 erkek, 8 kadın) mikrotiyalıolgu ve 40 sağlıklı kontrol alındı. Çalışma, ekson 7'nin bir varyantı(G894T), eNOS geninin 4. nitronunda (VNTR) değişken sayıda 27 bpardışık tekrarlar ve MPO geninin promoter bölgesinde (G463A) bir varyant olmak üzere üç fonksiyonel varyant üzerine odaklandı. Polimerazzincir reaksiyonu (PCR) ve/veya PCR-restriksiyon parça uzunluk polimorfizm (RFLP) yöntemi kullanarak bu varyantların genotiplerini çıkardık. Ki-kare testi kullanarak mikrotiya olgularıyla sağlıklı kontroller arasında eNOS ve MPO genlerinde alel ve genotip dağılımını karşılaştırdık. Bulgular:eNOS (G894T) varyantı açısından, mikrotiya olgularıyla sağlıklı kontroller arasında genotip dağılımı açısından önemli bir farklılıkvardı (OR: 1.267, %95 GA: 1.004-1.598; p=0.009). Çalışmamız eNOS(G894T) TT genotipli olgularda mikrotiya riskinin arttığını gösterdi.eNOS (VNTR) varyanının alel sıklıkları mikrotiya olgularıyla sağlıklıkontroller arasında istatistiksel açıdan anlamlı farklılık olduğunu gösterdi(OR: 2.947, %95 GA: 1.188-7.311; p=0.028). Olgularda eNOS (VNTR)B aleli daha yüksek sıklıkta görülmüştür. Ancak genotip dağılımına göreMPO (G463A) varyantı, genotip dağılımı ve alel sıklığı açısından mikrotiya olguları ve sağlıklı kontroller arasında anlamlı bir farklılık yoktu.Sonuç:Bildiğimiz kadarıyla bu çalışma ile mikrotiya olgularındaeNOS (G894T ve VNTR) ve MPO (G463A) varyantları ilk kez incelenmiştir. Verilerimiz eNOS gen varyantları Türk halkındaki mikrotiyanın etyopatogenezinde kritik rol oynayabildiğini göstermektedir.Güncel çalışmanın bulguları genetik yatkınlık ve dışsal etmenlerin etkileşimde olduğu bir multifaktöryel etiyolojili hastalıkta değişik faktörlerin göreceli katkılarını aydınlatmada prospektif uzunlamasına çalışmaların gerekliliğini vurgulamaktadır.

Objective:The aim of this study was to determine the relationshipbetween polymorphisms of endothelial nitric oxide synthase (eNOS)and myeloperoxidase (MPO) genes and development of microtia. Methods:Nineteen (11 males, 8 females) unrelated cases with microtiaand 40 healthy controls were enrolled in the present study. The studyfocused on three functional variants; a variant in exon 7 (G894T) and a variable number of 27 bp tandem repeats in intron 4 (VNTR) of eNOS geneand a variant in the promoter region (G463A) of MPO gene. We genotyped these variants using the polymerase chain reaction (PCR) and/orPCR-restriction fragment length polymorphism (RFLP) method. The distribution of allele and genotype in eNOS and MPO genes were comparedbetween cases with microtia and healthy controls using chi-square test. Results: With regard to the eNOS (G894T) variant, there was a significant difference in genotype distribution between cases with microtia andhealthy controls (OR: 1.267, 95% CI: 1.004-1.598; p=0.009). Our studydemonstrated that cases with eNOS (G894T) TT genotype had increasedrisk of microtia. The allele frequencies of eNOS (VNTR) variant showedstatistically significant difference between cases with microtia and healthycontrols (OR: 2.947, 95% CI: 1.188-7.311; p=0.028). eNOS (VNTR) Ballele was higher in the cases. However, there was no significant differencefor MPO (G463A) variant according to genotype distribution and allelefrequency between cases with microtia and healthy controls. Conclusion:To the best of our knowledge, this is the first analysis ofthe eNOS (G894T and VNTR) and MPO (G463A) variants in caseswith microtia. Our data demonstrate that eNOS gene variants mightplay crucial role on the etiopathogenesis of microtia in Turkish population. The findings of the current study highlight the necessity forprospective longitudinal studies in elucidating the relative contributionsof various factors in diseases with a multifactorial etiology where thereis interplay among genetic susceptibility and exogenous factors.